De hulpvraag - nu nog helderder

De hulpvraag. Nu nog helderder. Over schuld en schaamte.

Ik krijg een hulpvraag van iemand die mij benadert voor haar vriendin die ik wel ken en met wie ik in het verleden ook heb samengewerkt. Het gaat helemaal niet goed met haar en ze heeft nadrukkelijk naar mij gevraagd. Na de korte info over haar toestand die ik via de mail ontvang en die gaat over astrale aanvallen en versplinterd bronbewustzijn, weet ik meteen wat er nodig is en ontstaat er een plan van aanpak. Zieledelen terughalen, verantwoording terugnemen, broncodes ophalen en uit slachtofferschap stappen. Ik zie dat deze stappen nodig zijn voor haar om verder te kunnen, omdat ze anders in haar huidige matrix vastgeketend blijft.

Sinds mijn hartoperatie is alles kláárhelder in een mum van tijd en kijk ik overal dwars doorheen met een weten dat er altijd al was, maar nu nog helderder lijkt het wel (haha, het lijkt wel een wasmiddelreclame). Diagnoses zijn letterlijk dia’s (geprojecteerde plaatjes) met gnosis (kennis op basis van de wijsheid van het hart) geworden. Ze gaan door alle dimensies heen...

Ik heb al bijna ‘Ja’ gezegd als ik bedenk hoe het met mijn eigen energielevel gesteld is. Zeker is deze in opgaande lijn, maar ben ik al in staat om dergelijke ‘zware astrale velden’ te bereizen? NO WAY! O jee, ik voel dat mijn Ja een Nee moet worden. En ‘o jee’ ontstaat meteen in mijn systeem als ja een nee moet worden.. O jee, want ja is zoveel makkelijker en nee geeft teleurstelling. Teleurstelling naar de ander en teleurstelling naar mezelf, omdat ik iets blijkbaar niet zou kunnen. Nou ja, nóg niet zou kunnen, maar toch. En de teleurstelling naar de ander is uiteindelijk ook teleurstelling naar en over mezelf, omdat ik al voel wat de ander voelt (dus voel ik de teleurstelling dubbel) en de ander de teleurstelling ook nog eens op mij kan projecteren. Mijn ego doet nóg een duit in het zakje door te vragen: Wie helpt haar dan? (lees: is in staat om haar te helpen zoals jij dat kan).

Een dijk van een schuldgevoel voel ik opkomen en ik herken hem wel. Heel goed zelfs. Maar ik doe dit keer niet net alsof ik hem niet zie. Hij hoeft zich ok niet te verstoppen. Integendeel, kom er maar bij zitten Schuldgevoel! Wil je een knuffel? Aarzelend komt hij dichterbij en dan houden we elkaar even vast en ademen samen in het moment. Ik voel zijn rugzak zwaar zijn. Wat draag je bij je, Schuldgevoel? “Als je Ja zegt, dan blijf ik het dragen, maar als je Nee zegt, dan laat ik je mijn last voelen. De last van mijn pijn”, zegt Schuldgevoel. O ja, ik herken dat. Ik zeg soms Ja om de pijn van de schuld te voorkomen. Negeer mijn eigen grenzen om de pijn te voorkomen. Tegelijkertijd voel ik nu dat níet trouw zijn aan mijzelf nóg pijnlijker is. Ondraaglijk eigenlijk. Dat trekt mijn hart niet… Meer...

“Lieve Schuld”, zo begin ik, “ik voel hoe je aan mij vastzit in de Matrix van Macht en Overheersing om me klein te houden. Ik voel hoe je elk moment kan inklikken en me dan ‘slecht’ kan laten voelen, zodat ik een bepaald gedrag vertoon dat wenselijk is in deze Matrix en de Matrix voedt en in leven houdt. Ik weet hoe lang je al als programma bij mij en de mensheid meedraait in het menselijk systeem. Vooral via religie kon je makkelijk binnenkomen hè?!” Terwijl ik zo met Schuld spreek wordt de rugzak met pijn steeds lichter en lost op. Schuld is nu bang dat hij ook op gaat lossen. “Van mij mag je er helemaal zijn en blijven in de bedrading waar je thuishoort. Je hebt mijn liefde en erkenning en ik zal je niet langer negeren noch óntkennen als je nog weer eens langskomt “

“Mag ik mijn vriendinnetje dan ook meenemen?” en ik zie tegelijkertijd een heel verlegen klein meisje met neergeslagen ogen om de hoek staan wachten. “Ze heet Schaamte’, zegt Schuld en we hebben elkaar leren kennen op de plek waar ik me ook altijd schuil hield.” O nee, verzucht ik, maar voordat dit verhaal ten einde is, kan dat misschien ook wel een ‘o Ja’ geworden zijn, zo fijn is het om alles helder te hebben. En verstopplaatsen af te schaffen. Er is wat er is.

Maar goed, eerst maar eens HARTgrondig NEE zeggen tegen die hulpvraag die ik NÚ energetisch nog niet aankan. Voorlopig zijn Schuld en Schaamte in geen velden of wegen meer te bekennen. Zeker lekker samen spelen of zo…