Meer Mens Zijn of het ontbrekende deel

Janneke is er helemaal klaar voor. Ze heeft gelezen over de workshops van 'De Nieuwe Galactische Mens - eenwording met al je zelven' en ze wil graag in een één op één sessie al haar delen toe eigenen en belichamen. Ze is hooggevoelig en vindt het te spannend om in een grotere groep te doen. Maar, het is hoogste tijd, zo zegt ze, dat ze achter zichzelf gaat staan.

Het sleutelwoord waarmee ze in de praktijk komt is ‘Nekklem’. Een kruispunt in haar nek, onder beheer van haar sterk ontwikkelde controlesysteem, dat gemakkelijk dichtslaat en de connecties met de rest van haar lichaam verhindert of op slot zet.

We werken met behulp van opstellingen. Janneke geeft allerlei delen een plek: haar gidsen, haar 2 kinderdelen, het controlesysteem, angst delen, boze delen, haar thuisplaneet (kosmische thuisplek) én het nog ontbrekende deel. Dat laatste deel vindt ze het belangrijkst om te gaan ontdekken.

Ze bepaalt haar eigen positie hierin en merkt dat er nog iets van achteren aan haar schouders aan de linkerkant trekt, dat eerst aandacht vraagt. Hoewel ze het spannend vindt, draait ze zich om, zodat ze datgene dat haar zo leeg trekt aan kan kijken.

Ze ziet haar vader, andere familieleden en een afzichtelijk monster daarachter opdoemen. Eén oog draait alle kanten op als een soort afleidingsmanoeuvre  en één oog ervaart ze als ‘duivels’. Het duurt even voordat Janneke hem echt aan kan kijken. Maar het helpt dat ik haar kindsdelen even afscherm. Wat ze ziet is een behoeftig en verlangend wezen, verlangens die ze associeert met ‘laag-bij-de-gronds’en ‘al-te-menselijk’. Ze gaan over macht en seks en lust en Janneke beseft dat ze dit wezen diep heeft veracht en verstopt.

Op het moment dat ze hem (door) ziet verschijnen er achter het monster twee handen die hem hebben gevormd, als een poppenkastpop. Die haar zó bespeelde dat ze uit angst al haar energie weggaf. Het monster zakt nu als een plumpudding in elkaar. Janneke houdt zich vervolgens uitvoerig bezig met alle andere delen, totdat ik haar moet attenderen op het nog ontbrekende deel dat ze zo graag wil leren kennen. Ze was het even helemaal vergeten.

Het onbekende deel ziet eruit als een soort Shiva met heel veel armen. Janneke maakt aarzelend contact met dit deel, vindt het eng, maar voelt al snel hoeveel fijne energie daar zit. Ze komt erachter dat het ook de plek is waar haar menselijke behoeftes geparkeerd staan. Het lijkt het getransformeerde wezen dat is ontstaan vanuit de gezuiverde energie van het eerdere  ‘monster’, die ze  met de al te menselijke trekken  heeft doorzien en opgeschoond.

Het grote dilemma voor Janneke is om zich helemaal met deze plek te verbinden. Op ‘menselijke behoeftes’ heeft ze heel veel oordelen geplakt. Ze maken je afhankelijk. Ze geven je meer levensenergie, maar dat kan alleen maar afgepakt worden. Menselijke behoeftes zijn vaak de oorzaak van ‘dader-gedrag’ en daar wil Janneke heel ver vandaan blijven. Menselijke behoeftes maken je kwetsbaar, want je kunt erop afgewezen worden. Menselijke behoeftes veroorzaken pijn als ze niet worden begrepen, herkend en/of ingewilligd, enz. Op dit stuk ontstaat heel veel inzicht!

In ons afsluitend gesprek blijkt dat de volgende stap van Janneke precies hierover gaat: Janneke wil het menselijk deel meer gaan ervaren, integreren en beleven! Zonder angst, zonder (al te grote) controle, zonder nekklem! Meer Mens Zijn, dat blijkt het ontbrekende deel ....