Evy en de eenhoorn

Evy is 14 en komt met haar moeder in de praktijk voor een kennismakingsgesprek. Ze voelt zich eenzaam, niet begrepen en ze weet niet waar ze 'bij hoort'. Ook als moeder het woord voert hou ik regelmatig oogcontact met Evy. In haar ogen lees ik haar fijngevoeligheid en haar 'lijden aan de wereld'. Mijn ogen zeggen: "Ik zie je!"

Evy besluit dat ze een traject(je) met me wil aangaan en omdat ze ook sterker op haar eigen benen wil komen staan, gaat ze de volgende afspraak alleen komen, zonder moeder. Voor mij is het een standaard vraag aan kinderen vanaf 7 jaar of ze alleen of met ouder(s) willen komen. 

De eerstvolgende keer verloopt moeizaam. Met mijn neiging om meteen naar de essentie te gaan, ga ik dit keer te snel en hoewel we in no time aankomen bij een plek in haar lichaam waarin een vreemd object blijkt te zitten, begin ik Evy al kwijt te raken. Ze kan nog wel beschrijven hoe het eruitziet en voelt, maar ze wordt ook erg onrustig, lijkt niet meer aanwezig te zijn en begint opvallend veel naar de klok te kijken.

Nu hou ik er niet van om iets in een sessie niet af te maken en in dit geval bedoel ik dat iemand naar huis gaat met een onopgelost stuk dat net nieuw in het bewustzijn is verschenen. Maar er is geen houden aan. Evy wil alleen nog maar naar huis! "En hoe moet dat dan met die schijf op en in jouw schouders ondertussen?" probeer ik nog. "Die parkeer ik wel zo lang, tot ik weer terug kom". Ze voegt er aan toe: "Dit heb ik al bij me vanaf mijn geboorte, dus twee weken langer kan ook nog wel!" En weg is ze...

Het duurt niet lang of moeder mailt. Evy is boos en verward thuis gekomen (tja, dat zat erin..) en ze wil niet meer naar me toe. Ik zeg en doe vreemde onbegrijpelijke dingen volgens haar, zoals een zon onder je voeten moeten zien enzo en ze gaat "echt-niet-meer-terug-dus!" Gelukkig herkent de moeder wat hier gaande is. Dat er zóveel is aangeraakt op een diep niveau in Evy dat ze compleet in de weerstand is geschoten. En ook gelukkig: moeder gaat niet pushen en ik kan het laten...

Vandaag, twee weken later stapt Evy op de afgesproken tijd weer binnen. We bespreken uitvoerig wat er gebeurde in de vorige sessie en ik bied mijn excuses aan omdat ik heb ingezien dat ik te snel ging. Ik leg haar rustig uit waarom ik met de zon onder haar voeten ben begonnen en benoem dat ik haar weerstand heel goed heb gevoeld, maar dat weerstand soms ook aangeeft dat er iets heel dieps wordt aangeraakt (dat nog geen zin heeft in verandering).

Evy ontspant ervan en stelt nog wat vragen. Mijn vraag is vervolgens: "Waarom wilde je nog terugkomen eigenlijk?" "Nou, eerst wilde ik dat helemaal niet", bekent ze eerlijk, "maar mijn vader zei: "Aan jezelf werken hoeft niet persé altijd leuk te zijn " en daar had-hij natuurlijk wel een goed punt. Bovendien wil ik echt wel verder kunnen met mijn leven."

Dan vraag ik haar natuurlijk hoe het intussen met de bruine schijf is en met een fijn lachje zegt ze:"Die had ik hier maar vast in de ruimte achtergelaten." Ze wil hem ook nog wel nauwkeurig voor me tekenen, maar dan moet de schijf daarna toch echt weg. In de prullenbak ermee! Zoals ze de schijf beschrijft is het als een last die ze meegenomen heeft naar de aarde. Het is van haar, maar het voelt te zwaar. Ze wil er verder ab-so-luut niet naar kijken. 

Ha, daar kom ik mezelf weer tegen. Ik wil altijd o-ve-ral naar kijken! Maar, ook nu respecteer ik haar wens en ga opnieuw niet duwen of trekken. Ik benoem alleen nog wel dat als het nodig is ze áltijd de schijf nog kan bevragen, bekijken, onderzoeken en terug kan halen. In de korte tijd dat ze het voorwerp tekent, voelt het voor mij als een soort disc met ongelóóflijk veel (sterren)informatie, maar goed, het is van háár en zij mag (steeds opnieuw) daarover beslissen!

Misschien is het nu nog niet de tijd en weet Evy precies wanneer ze de schijf  weer op moet diepen. Uit de prullenbak! Of blijft hij daar voor altijd...Maar goed, het vraagt geduld én vertrouwen dat Evy weet wat ze doet en nodig heeft. De ziel kent geen leeftijd en dat was precies wat er in ons oogcontact aanwezig was. Ik hoop maar dat het leven er nu lichter op geworden is voor haar! 

Moeder mailt  me daarna het volgende:  "Evy ervaart de anderhalve sessie  als een afgerond geheel en volgens mij is er zeker iets veranderd bij haar. Toen ze woensdag terugkwam, was ze heel tevreden en opgewekt. Overigens vond ik haar na de eerste keer ook al veel minder gedeprimeerd. Ze gaf aan dat het goed is voor haar zo, omdat ze nu van die schijf af is, die ze niet wilde. Waar die schijf over gaat, hoeft ze niet te weten, zolang hij maar weg is en wegblijft. Ik heb gezegd dat dat prima is."

Tot slot een leuk detail. Evy koos de eerst keer een Unicorn Essence uit om als ondersteuning mee naar huis te nemen. Als ik daarnaar vraag de tweede keer als ze komt, zegt ze niet zo veel gemerkt te hebben van de remedie. Het shirt dat ze draagt heeft ook nog iets te zeggen: UNICORNS ARE REAL :)