En waar ben jij?

John, een man van een eindje in de dertig, komt in de praktijk.

Hij is nog niet zo lang geleden gescheiden en zijn ex-vrouw heeft hem aangeraden bij mij langs te gaan. Hij vindt het duidelijk spannend en begint vrijwel meteen met: "Ik heb dit allemaal nog nooit gedaan, hoor!" Ik vraag wat hij met 'dit-allemaal' bedoelt en hij zegt:"Nou ja, je weet wel, 'gronden', 'aarden' en 'voelen' en dat 'gezweef' enzo.."

Ik beloof hem dat we niet gaan zweven en laat hem eerst maar eens gewoon vertellen. De woorden buitelen over elkaar heen. Ze beschrijven zijn pijn en verdriet over de verse scheiding. En het woord 'schuld' gebruikt hij regelmatig. De scheiding is zíjn schuld, want hij was niet aanwezig, zo vertelt hij. Niet echt.

Dan komt vervolgens ook het verleden langs. Met nog meer pijn en verdriet over een scheiding, maar dan van zijn eigen ouders. Hier wordt de schuld op zijn moeders schouders gelegd. Zij kreeg een nieuwe Nederlandse vriend en nam haar zoon als 12 jarige jongen ongevraagd mee naar Nederland en zo werd John abrupt gescheiden van alles wat hem lief was: zijn huis, zijn vader, zijn vriendjes, zijn voetbalclub, zijn vaderland..

Ik pak 2 lege vellen papier. Op het één schrijf ik de naam van zijn geboorteland en op de ander Nederland. En ik vraag hem deze vellen ergens in de ruimte om ons heen een plaats te geven. John legt ze zo ver als mogelijk is uit elkaar.

"En waar ben jij?", vraag ik. Hij gaat er precies tussenin staan. "Nergens", is zijn conclusie. Ondertussen kan hij alleen maar naar zijn geboorteland kijken, de plaats waar hij als jongen is opgegroeid. Al snel wil hij daar naar toe en ik nodig hem uit er naartoe te bewegen (naar het vel papier dat zijn geboorteland representeert).

Aangekomen in zijn oude woonplaats ziet hij zijn oude kamer voor zich. Er is niets veranderd. De voetbalplaten aan de muur, het bed en ook het jongetje staat daar gewoon nog. Nog altijd. Kleine John van 12 jaar.

Het wordt een emotioneel weerzien en grote John sluit de jongen in zijn armen. Hij voelt hoe bevroren in de tijd die jongen daar staat en belooft aan hem om hem niet meer in de steek te laten en hem aan de hand mee te nemen.

Het heeft allemaal even zijn tijd nodig, maar samen gaan ze op reis, de boot op, het water over, wiegend op de helende golven van de zee. Grote John gaat weer terug naar Nederland en kleine John voor het eerst. Hij zit intussen veilig in de buik bij grote John. Als hij thuiskomt en ook zijn twee dochters - uit zijn voorbije huwelijk - erbij komen staan en iedereen elkaar kan begroeten, is het goed. 

Tranen worden wegggeveegd, de neus wordt langdurig gesnoten en John is verbaasd dat hij alle tijd gedurende de sessie níet in zijn hoofd zat en dat zijn buik en benen na afloop zo gevuld, zwaar en gegrond voelen. Dat hij überhaupt zoveel geVOELD heeft! "Zo, nu ben ik er echt, dankjewel", verzucht hij.  You're welcome!